Wie klanten wil aanspreken op hun onderbuikgevoel wil ze emotioneel raken. Bam! Meteen die rechter hersenhelft in (yeaah, that’s Brainy! ). En het hart natuurlijk. Muziek is daarvoor bij uitstek geschikt. En tegelijkertijd is het een ondergeschoven kindje in het scala van merkuitingen.
Hoe gaan we in organisaties om met ongevoeligheid? Het onvermogen om de behoeften van de ander te zien – en mee te wegen in het gedrag naar die ander? Cultuurdesign to the rescue!
Wat is je purpose – je raison d’être, je doel in het werkzame leven, de bedoeling voor jezelf en de wereld? Sinds Simon Sinek en Wouter het Hart het belang van de why oftewel de bedoeling op de agenda zetten, lijkt het of je er als organisatie niet onderuit komt.
Wat is een merk nou eigenlijk? Van wie is het? En waarom zou je er iets mee willen? Heel kort: een merk is het buikgevoel dat je (potentiële) klanten hebben over jou en je aanbod. Of je nou een eenpitter bent of CEO van een multinational. En een merk héb je, of je er nou iets mee doet of niet.
Zeg organisatiecultuur en ik (Frank Goijarts) denk onmiddellijk aan mijn eerste twee werkgevers. De eerste, defensie, een ingewikkeld landschap van wapens en dienstvakken, rangen en standen. Een land van onnavolgbare afkortingen, reglementen en veel ceremonieel. Weinig aandacht voor het individu. De tweede, BSO, Bureau voor Systeemontwikkeling, de innovatieve ICT-dienstverlener van managementgoeroe Eckart Wintzen.